In Van wethouder naar Sjamaan beschrijf ik ook de installatie tot Chief in Ghana. Een deel plaats ik hier. Als opwarmer voor de rest dat je in het boek kunt lezen.Ik plaats ook nog een foto.Mensen in Nederland vroegen bij terugkomst in ons land wel of ik niet bang was geweest.
Geen moment, kan ik naar eer en geweten antwoorden. Later hoorde ik dat er ook twee Ghanezen zouden worden geïnstalleerd, maar dat dat niet doorging, omdat de een zich had teruggetrokken uit angst en deander door de Chief was geweigerd. Na de ceremonie nam een man me op zijn nek en droeg me aldus naar de rand van de bebouwde kom. Ik voelde me even bezwaard; hij moest afzien om mij te dragen, maar dan liet ik het gaan en voelde me in een lange traditie staan. Aan de rand van de bebouwde kom stonden de vrouwen te wachten. Ik werd op een schild gehesen en zes mannen droegen me op hun schouders tijdens een wandeling waarvan ik me niet herinner hoelang die duurde. Ik was ieder gevoel van tijd kwijt. Al met al liepen we toch echt lang door het dorp en daarna weer terug naar het huis waarvandaan we die ochtend vertrokken. Drie kwartier heeft het zeker geduurd. We werden begeleid door zingende vrouwen. Eén zong, yellt voor, en de rest herhaalde dat of gaf een antwoord, zo leek het. Het enige dat ik verstond, was het woord: Torgbui (tobbee). Gek misschien, maar ik voelde me geen moment bezwaard. Van tevoren had ik gedacht dat ik me hoogst opgelaten zou voelen, zoals in Nederland toen ik wethouder was en mensen, vooral in het begin, me op een voetstuk wilden zetten. Ik maakte ze dan snel duidelijk dat ze maar gewoon moesten doen. Dit was, is anders. Ik had het gevoel in een eeuwenlange traditie te staan en gaf me eraan over.